Վաղուց շատ վաղուց մի փոքրիկ գյուղ կար,որի անունը Բալզաթ էր։Էս գյուղի բնակիչները հիմար և անխելք էին։ Մի օր հորդառատ անձրև է տեղում և անմիջապես հետո դուրս է գալիս պայծառ արևը, որ կարծես թե անձրև էլ չէր տեղացել։ Ամբողջ գյուղի երկայնքով դուրս է գալիս մի շատ գեղեցիկ ծիածան։ Բալզաթցիները ծիածանի հայտնվելուն պես վազում են դեպի ծիածանը։ Գյուղի առաջնորդը, որը համարվում էր գյուղի ամենախելացի մարդը, նայելով ծիածանին ասում է.
-Իմ կարծիքով այս ծիածանի գույները այնքան էլ վառ ու բազմերանգ չեն: Ես կարծում եմ, որ պետք է ավելի վառ երանգներ ավելացնենք,որ ծիածանը ավելի գեղեցիկ տեսք ունենա։
Արագ հավաքվում են, բերում ներկերով լի դույլերը և վրձինները։ Մեկը մյուսի ուսերին կանգնում, որպեսզի հասնեն ծիածանին։ Բայց ապարդյուն ։ Հանկարծ անհետանում է ծիածանը , հիմարները մեկը մյուսի գլխին թափելով ներկով դույլերը, կրկին հայտնվում են ծիծաղելի իրավիճակում։